Ο λειψός αγροτικός κλήρος, οι καινούργιες ανάγκες και τα κουρασμένα μπλόκα

Παίρνοντας αφορµή από το άρθρο του καθηγητή στο Σουηδικό Πανεπιστήµιο Γεωπονικών Επιστηµών (SLU), Κώστα Καραντινινή, έχει ενδιαφέρον να επανεξετασθεί κάποια στιγµή από τις εγχώριες αρχές: ποιες είναι σήµερα οι βάσεις της ελληνικής γεωργίας και κτηνοτροφίας που εντοπίζονται τα συγκριτικά της πλεονεκτήµατα πως αυτά δένουν µε τις νέες καταναλωτικές τάσεις και πως µπορεί τελικά να αξιοποιήσει καλύτερα τη θέση της 

Με άλλα λόγια, αν ο µικρός και πολυτεµαχισµένος κλήρος και συνακόλουθα το µικρό µέγεθος των αγροτικών εκµεταλλεύσεων αποτελεί σήµερα το πιο σοβαρό και δυσεπίλυτο διαρθρωτικό πρόβληµα της ελληνικής γεωργίας, µήπως είναι καλό, επ’ αυτού τα πράγµατα να µείνουν ως έχουν; Μήπως, αντί να γυρίζουµε γύρω απ’ αυτό το ζήτηµα και συχνά να το επικαλούµαστε ως άλλοθι των αδυναµιών µας, χωρίς µάλιστα να καταβάλλουµε µια συντονισµένη προσπάθεια για την επίλυσή του, είναι καλύτερα να το αφήσουµε συνειδητά στην άκρη, επιχειρώντας οργάνωση της αγροτικής παραγωγής στη βάση της υπάρχουσας δοµής;

«Θα πρέπει να λάβουµε υπ’ όψιν µας», υπογραµµίζει στο πόνηµά του ο διεθνώς αναγνωρισµένος για το έργο του καθηγητής, «ότι ένα µεγάλο µέρος αυτού του διαρθρωτικού προβλήµατος οφείλεται στην ιδιοµορφία και στο ανάγλυφο του εδάφους, στη βιοποικιλότητα και στο µικροκλίµα, χωρίς να ξεχνάµε ιστορικούς και άλλους παράγοντες».

Και συνεχίζει. «Για όλους αυτούς τους λόγους όµως, ο µεγάλος αριθµός και η πολυµορφία των εκµεταλλεύσεων σε πολλές περιπτώσεις, σε συγκεκριµένες περιοχές και καλλιέργειες, αποτελούν πλεονέκτηµα το οποίο εάν το εκµεταλλευτούµε και το διακυβερνήσουµε σωστά µπορεί να φέρει σηµαντικά αποτελέσµατα. Όχι σε όλες τις περιοχές, ούτε για όλες τις καλλιέργειες, αλλά εκεί που µπορεί να συνδεθεί µε τον τουρισµό και την γαστρονοµία, θα µπορούσε ίσως να δηµιουργήσει σηµαντική προστιθέµενη αξία. Φυσικά, ούτε η Θεσσαλία είναι Αττική, ούτε η Μακεδονία είναι Κυκλάδες. Γι’ αυτό τον λόγο το σύγχρονο αγροτικό ζήτηµα στην Ελλάδα είναι πολυπλοκότερο και δυσκολότερο από αυτό των χωρών που είτε έχουν το µέγεθος, όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Γερµανία η Πολωνία κλπ. είτε έχουν την εντατικότητα, όπως η Ολλανδία και η ∆ανία».

Σε κάθε περίπτωση, ακόµα και ο «τρίτος δρόµος» που η Ελλάδα θα µπορούσε να υιοθετήσει, τουλάχιστον για κάποιες περιοχές, προϋποθέτει µια νέα στρατηγική, µια καινούργια προσέγγιση. Θα είχε πάντως ενδιαφέρον, ο νέος υπουργός, Γιώργος Γεωργαντάς, να τα αναζητήσει. Κι ας µην τίθενται ως διεκδικήσεις από τα µπλόκα.
agronews